Dit kwam een week of drie geleden uit Sierra haar kamer en inderdaad na wat nader onderzoek zagen wij een soort van splinter in het midden van de bal van haar rechter voetje.
'Nou kom maar eens hier dan zal ik het er even uittrekken' zegt Toon.
Paniek in de tent was het gevolg.
Na een paar verwoede pogingen gaven we het op, het deed (opeens) geen pijn meer en kon dus best blijven zitten.
Met in ons achterhoofd, daar kijken we vanavond nog wel even naar zijn we het vervolgens 3 weken vergeten. Afgelopen woensdag kwam ze van de NSO (uitleg een paar berichten terug) met het verhaal dat ze daar heerlijk met haar voetje in een badje water had gezeten omdat er iets in zat. Oh ja!
Wij gingen er nu echt voor zitten, Toon pakte de pincet en een klemspotje voor beter zicht, ik stopte haar favoriete film in de DVD-speler, een waterijsje in haar mond voor de afleiding en de rest van haar pakte ik in de houtgreep. Met haar voetje klem tussen papa's sterke armen moest het lukken...dus niet, hélemaal over de rooie ging ze en je hebt geen idee hoe sterk ze dan kunnen zijn.
Toen ons geduld op was en Toon ondertussen dacht dat het een glas-splinter was was het enige wat we nog konden doen naar de EHBO. Sierra vond dat ook heel logisch en ging zonder morren mee. Ik bleef thuis en dacht nog nou dat wordt wat straks maar niets was minder waar.
Na 45 min. hoorde ik de sleutels alweer in het slot en kwam Sierra triomfantelijk en helemaal hyper naar binnen gehuppeld. 'Makkie' zegt ze, ik keek met grote ogen naar Toon die z'n schouders ophaalt en zegt: Lekkere dochter hebben wij zeg, is de dokter klaar zegt ze 'dat was super maar ja, jij hebt er ook voor geleerd', dat geloof je toch niet?'
En wat was het nou...geen glas, geen houtsplinter maar een hondehaar!!!
Deze had zich recht omhoog haar voetje in gewerkt en prikte nu met het puntje in een zenuw vandaar dat het zo'n pijn deed. Dat verzin je toch niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten